اون اتاق خوابه مامانم...آوردیمش خونه....با اینکه حالش هیچ تغییری نکرده ولی روحیه اش تو بیمارستان اونقدر بد بود که یه چند روزی گفتیم خونه باشه...pt خونش همچنان بالاست....ممکنه از 5شنبه دوباره مجبور شه بره بیمارستان....وای که چقدر عوض شده...چقدر نا امید شده....

باورت می شه از همون دیشب فهمیدم یه چیزی جز امتحانه؟...اون حرفارو فقط واسه تخلیه روحی خودم زدم...ولی از یکی از اون حرفا عذاب وجدان دارم....اونی که گفتم برو خداروشکر کن خانوادت سلامتن...وای....حتما خیلی این حرفم داغونت کرد....آخه من از کجا می دونستم این طوری نیست و ازت می خوام چیزی رو شکر گذار باشی که نداری؟....حتما خیلی داغ خوردی...نه..؟چرا همون دیشب نزدی تو گوشم و چیزی نگفتی؟...چرا سکوت کردی؟....

درکت می کنم....با تمام وجودم درکت می کنم...فرشته که مرد...تو وضعتت از من بهتره...خبر مرگ فرشته رو من یکدفعه شنیدم...ولی توی کما بودن و بعد خدای نکرده مردن هضمش خیلی راحت تره نه؟....حتما با خودت می گی این دختره چقدر بی خیاله....ولی مطمئن باش مرحله به مرحله باهاتم و می دونم از نظر روحی چه حالی داری و خواهی داشت..

از دور دعا می کنم....بهت نزدیک نمی شم....می ذارم تو حال خودت باشی....فقط وای...وای از اینکه دوستت خدای نکرده زنده نمونه....اگه بدونی چه بحران روحی وحشتناکی خواهی داشت....وقتی فرشته مرد ضربه ای خوردم که هنوزم که هنوزه دارم تاوانش رو می دم...وای که چه بحرانی خواهی داشت....خواهیم داشت!....

ولی دعا می کنم...با تمام وجودم...با اینکه حال خودم تعریفی نداره....

اونموقع ها که مشکلی واست پیش می اومد می گفتی حوصله هیچ کس و هیچی رو جز من نداری...ولی حالا....

خدایا....چی می خواد پیش بیاد؟...چی داره پیش می آد؟...ما رو داری به کجا می کشونی؟....هر روز یه اتفاق...هر روز یه حادثه....مگر خودت که اون بالایی چقدر توان صبر به بندهات دادی؟....فکر نمی کنی یه روز ممکنه صبرمون تموم بشه و....

خدایا...تنهام....بی پناهم....خیلی زیاد...خیلی زیاد...جز تو رو ندارم....اطرافیانم یا حواسشون نیست یا خودشون دچار درد و گرفتارین...

خدایا...تنهام نذار...پناهم بده...نا امیدم نکن....